Şairin dediği gibi birer birer eksiliyor ömrümüzden yola çıktıklarımız, ben aynı yolda devam ediyor ve kalan sağlar bizimdir diyorum. Canım Şahika‘nın gönderdiği çikolatalarla da kendi doğum günümü kutladım, oldu bitti.
OTUZ BEŞ YAŞ ŞİİRİ
Yaş otuz beş! yolun yarısı eder.
Dante gibi ortasındayız ömrün.
Delikanlı çağımızdaki cevher,
Yalvarmak, yakarmak nafile bugün,
Gözünün yaşına bakmadan gider.
Şakaklarıma kar mı yağdı ne var?
Benim mi Allahım bu çizgili yüz?
Ya gözler altındaki mor halkalar?
Neden böyle düşman görünürsünüz,
Yıllar yılı dost bildiğim aynalar?
Zamanla nasıl değişiyor insan!
Hangi resmime baksam ben değilim.
Nerde o günler, o şevk, o heyecan?
Bu güler yüzlü adam ben değilim;
Yalandır kaygısız olduğum yalan.
Hayal meyal şeylerden ilk aşkımız; Hatırası bile yabancı gelir. Hayata beraber başladığımız, Dostlarla da yollar ayrıldı bir bir; Gittikçe artıyor yalnızlığımız.
Dokuz buçuk sene zarfında ilk kez bu kadar uzun bir ara verdim blog yazmaya.. Sebebi ise ailemizde çifte tatlı telaşlar olması. Önce kendi telaşımdan bahsedeyim blog sahibi olarak. :)
Hayatımın yaklaşık son dört yılı üniversite sınavına tekrar girmeyi düşünmekle geçti, bir yanım Allah’ın izni ile başörtüsü sorunu tamamen kalktığı için sınava hazırlanmayı, tekrar okumayı çok istiyor; diğer yanım onca yıl aradan sonra nasıl olacak acaba diye hafiften korkuyordu. Geçen sene son kararımı vermiş ve sınava baş vurmak üzereydim ki birde baktım sınav tarihi benim Umre ziyaretimle çakışıyor. Böylelikle bir yıl daha geride kalmış oldu. Bu sene ise ucunda ölüm yok ya deyip gittim sınava baş vurdum ama hiç bir test kitabi sayfası da açmadım sınav tarihine kadar. Aklımda iki şey vardı, kazanamasam bile kendimi denemiş olup, sınavlarda ne gibi değişikler olduğunu görmek veya yapabildiğim kadar puanla İstanbul’a çok uzak olmamak kaydı ile arzu ettiğim bölümleri yazmak…
Yarım saatte çıkarım sınavdan demiştim sınava girerken ama neredeyse zaman yetmiyordu soruları yetiştirmeye. Ben ki paragraf sorularının baş kahramanıydım yıllar önce, sınav sorularını görünce resmen afalladım. Kendimi milat öncesi devirden geliyor gibi hissettim o uzuuun paragraf soruları karşısında. Sınav sonuçları açıklanana kadar umudum yoktu ama bir yandan da iki yıllık tutturabilirim herhalde diye düşünmekten de kendimi alamıyordum… Sınav sonuçlarına göre lys yani dört yıllık sınava girmeye de hak kazanmıştım ama sınav gözümü biraz korkuttuğu için aldığım puanla iki yıllık tercihlerde bulunmaya karar vermiştim.
Anlamak istemiyorum aklımın almadığı kötü şeyleri. Ben, vayy be ne güzel şeyler oluyor, nasıl yapmışlar diye güzel olayları aklımın almamasını istiyorum. helal olsun, tıpkı peygamber gibi tıpkı sahabe gibi kendisi aç olsa da kardeşini düşünmüş,elindekini ona vermiş demek istiyorum. Allah kahretsin, gözünüz doysun, yediğiniz önünüzde yemediğiniz arkanızda neyi bölüşemiyorsunuz, o masum çocuklardan,canlardan ne istiyorsunuz demek istemiyorum. haberleri donuk gözlerle içim acıyarak,elimden gelmeyen şeylerin hayıflanması, dilimde beddua ile izlemek istemiyorum.
Evimizdeki koşturmaların güzelliğine rağmen olan dünyevi sıkıntılarını dert etmek sonra umudu kaybetmeden amaaan olur olur gider, Rabbim bi kapı açar deyip tevekkül etmek istiyorum en fazla şu hayatta. neticede dünya fani, ahiret baki. hamd olsun ki inancımıza sığınmak en büyük rahatlatıcı. Allah’ım diyorum sen ne kadar sabırlısın, benim öyle büyük sabrım yok, mazlumun ahını asla yerde bırakmayacağına imanım tam olsa da o sabrım yok Allah’ım. Affet. Zalimin üzerine kendi zulmünü döndür.
İki koca hafta geçti o kara gecenin ardından.. Peki biz ne yaptık bu süre zarfında haber izlemek ve dua etmekten başka onu anlatayım kısaca..
Akşamları sağlığım el verdiğince meydanlardayım öncelikle tekraren bunu hatırlatayım ve iki saat bile olsa herkesi en yakınındaki meydana gitmesini de tavsiye ediyorum. Çünkü insan evde haber karşısında oturdukça içi şişiyor, oysa meydanlarda umut var, heyecan var, vatan aşkı var. İnsanı yer yer umutsuzluğa hatta belki korkuya sevk eden gündemin aksine sokağa çıkınca insan “oh be” diyor, “vatanıma Allah’in izni ile bir şey olmaz.” Her yaştan, her görüşten insan ortak paydada buluşuyor meydanlarda: VATAN! İstiklal Marşı ile başlayan akşamlar önce şehitlerimize dua, ardından marşlar, tekbirler, tekrar dualar ve çeşitli meslek gruplarından insanların konuşmalarıyla hatta tekerlekli sandalyesi, kırık ayağı daha da ilerisi sedye ile gelen gazilerimizin bizi hem hüzne boğan, hem heyecanlandıran ziyaretleri ile devam ediyor. Ara ara şehitlerimizin isimleri sayılıyor ve bizler isimler okundukça “burada!” diye haykırıyoruz, çünkü biliyoruz ki onlar Allah’ın izni ile aramızda..
“Onlar tuzak kurdular; Allah da onların tuzaklarını bozdu. Allah, tuzak kuranların hayırlısıdır. [Âl-i İmrân-54]
Alemlerin Rabbine hamd olsun ki 15 Temmuz gecesi bir ayet-i kerime vücut buldu. O içimizdeki ve dışımızdaki cehenneme odun olasıca hainler güruhu bir hatta birden fazla tuzak kurdu ve Hafiz olan Rabbimiz bizi onların tuzaklarından korudu ve tuzaklarını bozdu.
Korkudan ziyade “Yuh ulan bunu da mı yaptılar, daha neler gelecek başımıza” düşüncesi ile tuhaf bir şaşkınlık hali ile Kahhar olan Allah’tan başımıza bu tuzakları kurmaya yeltenen, yıllar yılı devletin bütün kademelerini örümcek ağı gibi saran soysuz terör örgütünün belasını bulmasını dilerken de tabiri caizse film şeridi gibi gözümün önünden geçen bu örgüte mensup tanıdığım uzak yakın akraba ve sözde dostların yer yer sarf ettiği cümlelerin işte şimdi anlam buldu düşüncesi ile nefret halinin birbirine karıştığı, tarihimize kara hatta kapkara olarak geçecek bir geceyi sabaha erdirdik.
Bugün otobüste okurken “ben bunu muhakkak paylaşmalıyım” diye düşündüğüm bir hikayeyi paylaşacağım sizlerle. Fotoğrafta gördüğünüz kitabı toplu taşıma seyahatlerimde okuyorum. Evet bir oturuşta okunacak incelikte ama benim çanta kitaplarım vardır, hem keyif verir, hem düşündürür hem de arkadaşlık ederler bana; bu kitap ta onlardan biri. Mübarek üç aylara girdiğimiz bu güzel günde yaptığımız iyiliklerin daha fazla sevap olarak bize geri döneceğini düşünürsek bu hikaye çok yerinde olur diye düşündüm. Tabi ki bu çarkı bozuk fani dünyada birbirimize sadece iyilikler anlatmakla kalmayalım, iyi insanlar olalım, iyi evlatlar yetiştirelim; unutmayalım ki dünyayı iyilik kurtaracak..
Yeni bir ay, yeni bir hafta.. Takdir edersiniz ki benim için en özel ay Şubat. Gençlik yıllarındaki kadar aşırı heyecanlı ve meraklı olmasam da ister istemez hafif bir heyecan, buruk bir mutluluk doluyor içim..
Rabbim ömürlerimizi O’nun yolunda harcarken noktalandırmayı nasip etsin inşallah. Vakit geç olmadın, son nefesi vermeden nasuh tevbesi edip doğru yola döndürsün, imanımızı kavi’ eylesin. Şubat ayı hepimize hayırlar, güzellikler, unutamayacağımız mutluluk haberleri getirsin..
♥ ♥ ♥
“Gençken bir vakit gücümüzü tükenmez zannetmiş ve dağları aşmaya niyetlenmiştik; sonra anladık ki dağları aşmanın zorluğu, insanın kendisini aşmasının yanında hiçbir şey değilmiş!
Yıllarca geniş bir mutfak isteyip sonunda isteğime kavuşmuş olsam bile dekor konusunda başkalarına bağımlı kaldığımız için elbette hayallerimin mutfağına ulaşamadım henüz. Bazen kahvemi yudumlarken kafamda kurarım şurası böyle olsaydı, arkada o beğendiğim fayanslar olsaydı vs diye.
Mesela en heves ettiğim şeylerden biri bahçeye açılan ve bahçeye açılan kısmı boydan boya geniş pencereler olması, lavabolu tezgâhın camın önüne kurulması. Ada tezgaha sahip, country ve modern tarzın buluştuğu ferah ve geniş bir mutfak. Bunların yanı sıra bir de kullanışlı, yer tasarrufu sağlayan ve dolapların hem çok hem de temizliğinin kolay olması. Yemek yaparken pencere önüne ektiğim taze otlardan kullanmak. Sadece reçelleri, bakliyatları, bilumum yazlık kışlık hazırlıklarla birlikte aynı zamanda fotoğraf çekiminde kullandığım propları da yerleştireceğim bir kiler..
Bugün size çok güzel bir iyilik hareketinden bahsedeceğim. Belki tv ve gazetelerden izleyip/okuyanınız olmuştur.
Aşhane Mahmut Hoca’nın İstanbul gecelerinde evsizler için çorba dağıtmak için yola çıktığı bir minibüs.
Fakir ailelere çoğumuz yardım elini uzatıyoruzdur ama evsizler bir tek kışın gündeme gelir nedense. İşte güzel yürekli insanlar onları da düşünmüş ve her gece farklı semtlerde bardak bardak çorba ve ekmek dağıtıyorlar. İstedikleri şey ise özellikle hafta içi geceleri gönüllü yardımcılar.
Ayrıca “Aşhane projesi sadece evsizlere gece çorba dağıtım projesi değil, bireyi, aileyi, mahalleyi, toplumu ihya projesidir.” diyen Mahmut Hoca, evsiz veya evi olup sıkıntı içinde yaşayan insanlara yapılmak istenen yardımlara da aracı oluyor. Tek şartları var, “para kabul etmiyorlar”. Bunun yerine zaman zaman sayfalarında liste yaptıkları malzemelerden alıp ilgili yere göndermeniz.
İstanbul’da başlayan bu güzel hareket Ankara’da devam etmekle birlikte, ufukta Konya,Bursa, Adana Aşhaneler var. Dilerim yakında tüm Türkiye bu güzel iyilik hareketinin içinde olur.
Yapabileceğim hiç bir şey yok deme, sen de bir kase çorbanın ucundan tutabilir, mahallendeki ihtiyaç sahibi ile ilgilenebilir veya gerekli yerlere haber verebilirsin.
Bütün duyuru ve anlık bilgilerin hepsini Aşhane Çorba’nın facebook hesabından detaylı olarak öğrenebilirsiniz.
Dün buralara uğrayanlar, kapı duvarla karşılaştılar ne yazık ki. Zaten daha önce kısaca bahsettiğim gibi sizin görmediğiniz ama benim bildiğim sorunları var sitenin; kendi kendime halledemediğim. Halledemedikçe de kendi kendimi yeyip bitirdiğim. Sağ olsun kardeşim verdiği sözleri tutmadığı için o sorunlar bir türlü düzelmediği gibi birde üzerine bilgisayarımın da virüslenmesi ile işler iyice içinden çıkılmaz bir hal aldı. İnsanın kendine yetememesi ve kafasında kurduklarını gerçekleştirememesi kadar kötü bir şey yok.
Üstelik geçtiğimiz hafta sonuna doğru içimde öyle yazma isteği vardı ki, fotoğrafları düzenlemiş ve pek çok konu belirlemiştim. Tabi yazıya sebebini anlayamadığım bir şekilde sadece bir fotoğraf ekleyince bütün hevesim kaçtı. Yazmak istediğim yazıların hepsi en az 3 fotoğraf içermeliydi ve tek fotoğraflı yazı abesle iştigal olacaktı.
Az evvel site işler hale gelince ne yayınlasam diye tarif fotoğraflarıma bakındım ama içimden tarif vermek gelmedi. Bir şeyler yazmalıydım ama ne yazacağımı da bilmiyordum. Ben de bir fotoğraf seçip, başlığı attım. Artık ne çıkarsa bahtınıza diyorum.. :)
Bizi bir bayram gününe daha eriştiren Rabbimize hamd-u senalar olsun. Bu dünyada bayramlarımız bayram, ahiretimiz de bayram olsun inşallah.
Rabbim tüm ibadetlerimizi ve kestiğimiz kurbanları dergahında kabul eylesin, dualarımızı Arafat’da yapılıp da kabul olunan dualar arasına katsın.
Yıllardır bu huysuz kızı okumaktan vazgeçmeyenler, aramıza sonradan katılanlar, nazımı niyazımı çeken dostlar, Gülten Hanım, Elif Hanım, Esra Hanım, Zerrin Hanım, Gül Bahar Hanım ve sesini çıkartmadan takipte olanlar hepinizin bayramı mübarek olsun. Büyüklerimin ellerinden, küçüklerimin ve yaşıtlarımın yanaklarından öper, sevgiyle selamlarım hepinizi..
Rengarenk, çocuk neşesi içinde güzel bir bayram geçirebilmek temennisiyle..
Günlerdir utanmadan uyuyabilmenin mümkün olmadığı geceler ve günler yaşıyoruz. Yıllardır değil yüz yıllardır Türkler ne zaman düze çıksa, çıkmaya başlasa hep bir gevur oyunu olmuş, olmaya devam ediyor. Haçlı seferlerinden başlayan oyunlar elden elde devam edip, PKK ve Işıd ile günümüze kadar geldi. Ha bugün ha yarın terör biter demekten biz usandık, onlar usanmadı.
Hepimiz gözünü kapattığında toprağın altına girecek ama toprağın üzerindeki kavga bitmek bilmiyor.
Son Yorumlar